Πρωτοδιάβασα για την Μαρία Μήτσορα στο εξαιρετικό μπλογκ voltitses . Η γραφή της Μήτσορα, για μένα, έχει κάτι από την αισθητική και την αμεσότητα πολαρόιντ στιγμιότυπων απο την δεκαετία του 80. Κουβαλά φορτία από την σκοτεινιά της New Wave μουσικής, και τον μακρινό απόηχο από τον μουσικό ρυθμό και τους στίχους της Λένας Πλάτωνος.
"....πιο βαθιά μέσα στη γυαλάδα που σερβίρονται φιλιά με θρύμματα πράσινου πάγου, πρέπει να προσέχω τα θρύμματα του πράσινου πάγου σερβίρουνε ζαλάδες...η μυρωδιά της μέντας έκρυβε την απαίσια μυρωδιά του αιθέρα, δεν είπα τίποτα μόνο <το σώμα σου καίει> και μέσα με παγώνει κάποιος θάνατος..."
Σκαλώνει η αναπνοή μου στην αναπνοή των λέξεων και στην ιδιότυπη προοπτική των εικόνων της. Οι φράσεις στήνονται και ξεστήνονται σαν φορητά σκηνικά, σύρονται στις ράγες ενός ασύνειδου καλειδοσκόπιου. Ο αφηγηματικός λόγος συχνά εισδύει στα μαγνητικά πεδία ενός ποιητικού σουρρεαλισμού που σε αφήνει άφωνο με την ευρυματικότητα και την πρωτοτυπία του. Κρυφές δυναμικές ανάγνωσης πίσω απ`την ανάγνωση, φωλιές στιγμών πίσω από τον χρόνο, ροϊκή ποιητικότητα. Σαγήνη.
"Μου έφερνε την θάλασσα. Καθώς κοίταζα την πλάτη της σα να κοίταζα την πλάτη μου στην ταράτσα ενός σπιτιού μπροστά στην θάλασσα. Μπροστά μου παραλία με άσπρα βότσαλα. Το νερό πιο ανοιχτόχρωμο κι από τυρκουάζ, ροζ κιόλας από την δύση - κάποιος παίζει πιάνο κάτω βαθιά μέσα στο σπίτι. Δεν είχε κάγκελα ή πεζούλι η ταράτσα. Στεκόμουνα στην άκρη με την πλάτη γυρισμένη προς την σκάλα. Ακουγε μ`όλη της την πλάτη το βήμα μου ν`ανεβαίνει και ν`ανεβαίνει - άκουγα την αναπνοή της ν`ανεβαίνει...."
Ακούμε τον εσώτερο, υπόκωφο βηματισμό της κοινής πραγματικότητας. Στις κοφτερές αιχμές της καθημερινότητας νοιώθουμε τα απαλά αγγίγματα μιας προσωπικής, ονειρικής οπτικής, τα αστικά τοπία γίνονται ψυχικά. Οι προσωπικές σχέσεις ενδύονται την μυθολογία της εποχής.
"Μου έχει συμβεί κι άλλοτε, σε μέρη πιο συνδεδεμένα με την παιδική μου ηλικία, από ένα τοπίο πραγματικό να περισσεύει ένα τοπίο του μυαλού..."
"Από τον σταθμό φεύγει κάθε τόσο ένα τραίνο εξπρές για μια υγρή τσέπη, γεμάτη σπόρους έτοιμους να σκάσουνε, είναι ολόκληρη ντυμένη με καταπράσινα φύλλα από μέσα κι ο αέρας τόσο πηχτός κι ο θάνατος κι ο χρόνος σκέτη κυκλικότητα...."
Στο τέλος, πέρα από την ιστορία, την όποια ιστορία του βιβλίου, αυτό που, για μένα, έχει σημασία, είναι η σαγήνη του λόγου της.... ότι για λίγο περπάτησα μαζί της, νοιώθοντας την φωνή της μαγνητικά να μου κυκλώνει τις αισθήσεις, όλες τις αισθήσεις.....
Μαρία Μήτσορα, Σκόρπια δύναμη, εκδ. Οδυσσέας, 1997 - α' έκδοση 1982
