Thursday, August 6, 2009

Βρετάνη 1.

Γαλλικά, Βρετόνικα, Ελληνικά,
η γλώσσα της μνήμης, η μνήμη της γλώσσας
στις ρόδινες προσχώσεις της ορτανσίας βύθισα μια θαμπή ανάμνηση
που έκαιγε απο ώρα στο φυτίλι του λογισμού μου....



Γαλλία, Βρετάνη. Armor, Finistère, Pays du Léon, Aber Wrac'h...Η σύμπτωση και η τύχη μας έριξαν σ`εκείνη την μικρή κοιλάδα, αργά το απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος γλυκά φιλούσε τις λιθοδομές και τα γοτθικά ανάγλυφα της παλιάς εκκλησίας, Notre Dame de Traon. Η Νύχτα κιόλας απαλά ανάδευε τις σκοτεινές φυλλωσιές των δέντρων και τις ορτανσίες. Ορτανσίες πυκνές-πυκνότατες, θεόρατες, σε όλες τις αποχρώσεις του ροζ, του λιλά, του σιελ...


Ησυχία. Μόνο ο ήχος του νερού και τα θροίσματα των δέντρων. Το μικρό ποταμάκι ενώνεται με το νερό της πηγής στο πίσω μέρος της εκκλησίας και ύστερα συνεχίζουν την ροή τους μέσα στην μικρή κοιλάδα μέχρι τα νερά του Aber Wrac'h λίγο πιο κάτω.

Απέναντι από την εκκλησία υπάρχει μόνο ένα σπίτι και λίγο πιο κάτω ένας παλιός νερόμυλος. Γύρω από το σπίτι και αρμοστά στην κοίτη του μικρού ποταμού ένας υπέροχος κήπος, φτιαγμένος από φυτά της περιοχής, θάμνους και λουλούδια, καθώς και βράχους σοφά τοποθετημένους για το δέσιμο της αρμονίας. Θαυμάζουμε την ομορφιά του τοπίου, φυσικού και καλλιεργημένου.

Τα φώτα στο μικρό σπίτι έχουν ανάψει, η νύχτα με γοργά πατήματα μας συντροφεύει. Η πόρτα ανοίγει κι ένας μεσήλικας βρετόνος μας πλησιάζει. Πιάνουμε κουβέντα για την εκκλησία, την περιοχή και τον κήπο. Με περηφάνεια, θαυμασμό κι αγάπη μας αποκαλύπτει ότι ο κήπος είναι έργο της γυναίκας του. Την βλέπουμε στην πόρτα να διστάζει. Στην κουβέντα μας οι λέξεις μας γυρίζουν σαν χαλίκια μέσα σε ρυάκι, ανακατεύονται τα γαλλικά μας από ροές και προφορές βρετόνικες κι ελληνικές. Οταν καταλαβαίνει ότι είμαστε έλληνες με συγκίνηση φωνάζει την γυναίκα του. Η σκηνή θυμίζει ομηρική αναγνώριση. Η Σαμπίνε είναι ελληνικής καταγωγής.

Μας βάζουνε στο σπίτι τους και μας περιποιούνται. Η συγκίνηση της Σαμπίνε είναι πολύ μεγάλη. Μοιάζει να βρήκε ένα κομμένο νήμα προς τις ρίζες της... Μας διηγείται την ιστορία της γιαγιάς της που την λέγαν Ελεημονήτρια(η λέξη ηχεί τόσο περίεργα σε τούτο το τοπίο), πως ήρθαν από την Ελλάδα στην Μασσαλία το 1914, μας δείχνει παλιές φωτογραφίες, μας λέει ιστορίες οικογενειακές και ξεχασμένες. Η ίδια δεν έμαθε ποτέ ελληνικά, μόνο κάποιες λέξεις...και το άκουσμα...όμως...θυμάται τον πόνο που ένοιωσε όταν η γιαγιά της στα τελευταία της της μιλούσε μόνο ελληνικά, την γλώσσα της πρώτης της πατρίδας, στην γλώσσα και το ακουστικό δέρμα που είχαν οι πρώτες της μνήμες...της μιλούσε μόνο ελληνικά και την κατηγορούσε που δεν μπορούσε να την καταλάβει....η γλώσσα κιβωτός για την αντίπερα όχθη...

Συγκινούμαστε κι εμείς με την συγκίνηση της Σαμπίνε. Θέλω να της πώ ότι ο κήπος της είναι τόσο όμορφος και μαγικός γιατί αντικατοπτρίζει τον κήπο της καρδιάς της...όμως θέλω να της το πω στα ελληνικά...και ξέρω ότι δεν θα με καταλάβει...

Συνεχίσαμε το δρόμο μας στην "Χώρα των Μύθων" και βγήκαμε ψηλά, στο πλάτωμα με θέα...



Aber Wrac`h

Tri Yann, Musique

Alan Stivell, Harpe Celtique

2 comments:

  1. Μαγεία, η πρώτη λέξη που μου ήρθε και ήθελα να στην αφήσω.
    Φωτογράφισε κάθε λέξη και φύλα την βαθιά.

    ReplyDelete
  2. σ`ευχαριστώ,
    είναι ωραία να μοιράζεσαι μαγικές στιγμές.

    ReplyDelete