Ενα κουαρτέτο σχέσεων, συγχορδίες και σιωπές, άριες και μονωδίες. Τα δύο βασικά όργανα, δύο μοναχικοί ανδρες, ένας ηλικιωμένος κι ένας νεότερος, τελευταίοι κάτοικοι ενός παλιού οικοδομήματος προς κατεδάφιση, δεύτερες φωνές αλλά πάντα παρούσες με την απουσία τους οι γυναίκες τους. Το παρόν της δίδυμης μοναξιάς με ακουστική υπόκρουση τον Schumann και την συνεχιζόμενη βροχή, το παρελθόν των φωτεινών αναμνήσεων, το μέλλον, το αναπόδραστο τέλος, το γκρέμισμα του κτιρίου, ο θάνατος, η σιωπή της μουσικής. Ακροπατώντας πάνω στα μουσικά κλειδιά της μεταφυσικής που ενορχητρώνει τον βίο μας, τις σχέσεις μας, την αυτο-συνείδησή μας. Στο τελος, η απόφαση της φυγής που έμοιαζε τόσο δύσκολη, αποδεικνύεται εύκολη και πραγματοποιήσιμη.
- Το κτίριο μοιάζει με καύκαλο ζώου, άδειο όστρακο από μπετόν, έρημο νησί μέσα στην νύχτα. Το σκηνικό θυμίζει έντονα ταινία του Ταρκόφσκι, δαιδαλώδεις διάδρομοι, άδεια εγτατελειμένα διαμερίσματα, ο ήχος της βροχής να τα συνέχει όλα σ'έναν μελαγχολικό ακουστικό καμβά.Το κτίριο σε παρακμή, με τον απόηχο των προηγούμενων ζωών και των ενοίκων που έχουν πια φύγει, προορισμένο να κατεδαφιστεί, να διαλυθεί στα υλικά του, να εξαφανιστεί χωρίς ν΄αφήσει κανένα ίχνος. Οπως ακριβώς και οι ζωές πολλών από μας, ακολουθώντας τους νόμους της εντροπίας. Το κτίριο αυτό όπως παρουσιάζεται και όπως κατοικείται από την αφήγηση, μοιάζει με το εποικοδόμημα της λογικής μας, τα σαθρά θεμέλια του ορθολογισμού μας, τα στηρίγματα της ζωής μας, τους διαδρόμους της μνήμης μας....
- Η μουσική του Schumann, και κυρίως οι εκδοχές του έργου του Les scènes d'enfant εμ-ποτίζουν τον αέρα και τα αισθήματα, υφαίνουν αισθήσεις και ψυχικά τοπία πάνω στον καμβά της βροχής, προσφέρουν "χώρο" και χρωματική υπόκρουση στους διαλόγους, τις σιωπές, τις μέρες και τις νύχτες. Σχετίζεται κυρίως με το ηλικιωμένο ζευγάρι καθώς η γυναίκα ήταν πιανίστρια από την Πράγα και είχε διαπρέψει άλλοτε ερμηνεύοντας τα συγκεκριμένα κομμάτια. Τ'ωρα ο ηλικιωμένος άντρας περνάει τις περισσότερες ώρες του ακούγοντας τις ηχογραφήσεις της γυναίκας του που πέθανε πριν από αυτόν. Η μουσική των χεριών της από το παρελθόν ζωντανεύει την παρουσία της στο τώρα και διαπερνώντας τους τοίχους συντροφεύει επίσης την νεώτερο άντρα στο γειτονικό διαμέρισμα.
On est en plein hiver, et tout est noyé de brouillard. J'aime à travers la fenêtre de la chambre observer la profondeur de la nuit et m'en croire l'unique spectateur.Les lilas de la cour forment une tache sombre qui appelle mon regard. Le froid du dehors tend les branches jusqu'au point extrême de leur cassure. Ma solitude est d'une densité qui m'effraie plus. Les heurs s'écoulent pour moi seul, dénuées de toute inquiétude. je valse avec mes fantômes et le silence les rassure si bien que je n'ai pas à craindre leur fuite. J'aime bien au printemps l'odeur capiteuse des lilas sous mes fenêtres....
C'est comme ça que je l'imagine, le vieil homme, lorsqu'il écoute Les scènes d'enfant, livré à la joie. Une joie fraîche, née à peine, une joie de la dernière heure, de l'heure la plus proche, une joie camarade de l'instant, de cette joie-là, l'âme -cette confusion indivise où hier affleure maintenant- en est mouillée, comme une jouissance. Et je peux bien me perdre dans les sentiers du parc, écorcher mon vêtement aux branches épineuses des bosquets d'acacias, me mettre à genoux sur la terre humide où pourrissent encore les feuilles d'un viel automne, je peux bien implorer le jour ou hurler au ciel telle une bête à l'agonie, rien ne peut m'arracher à cette joie....
Nous nous approchons du bord. Véra éclate de rire. l'océan est là, tout près, plein d'écume, bien réel. je suis heureuse dit Véra. Et elle se met à courir...Jarrive à sa hauter et nous courons côte à côte. Des gerbes d'eau volent de part et d'autre de la trajectoire de notre course. Nous respirons des buffées de vent. Nous courons au bord d'un océan...et il n'y a que nous. L'orage peut bien éclater, le ciel se transformer en tombes d'eau dont les gouttes inondent maintenant notre visage...la plage défile sous nos pieds, les dunes succèdent aux dunes, les vagueséclatent sur le sable....
Ακούγοντας την χαμηλόφωνη αφήγηση του συγγραφέα, νοιώθουμε να μας αγγίζει η ιδιαίτερα ζεστή κι αγγίξιμη φωνή των εσώτερων σκέψεων των ηρώων, η ποιητικότητα και η μουσικότητα του λόγου του μας διαπερνούν και μας υποβάλουν.
