La plus haut degré de solitude n'est pas quand on ne peut pas ouvrir la porte plus de deux jours, mais quand aucune mouche ne rendre par la fenêtre. Je ne connais pas le degré de solitude des arbres autour de moi, et s'ils n'ont pas connu l'arrivée d'un seul oiseau ou un insecte volant. Mais ils ne changent pas. ils sont comme une image accrochée derrière la fenêtre
"Το πιο υψηλό σημείο μοναξιάς δεν είναι όταν δεν μπορούμε ν'ανοίξουμε την πόρτα για πάνω από δύο μέρες, αλλά όταν καμία μυίγα δεν μπαίνει από το παράθυρο. Δεν ήξερα τον βαθμό της μοναξιάς των δέντρων γύρω μου και εαν γνώρισαν τον ερχομό κανενός πουλιού ή ενος φτερωτού εντόμου. Ομως δεν αλλάζουν μορφή. Μοιάζουν με εικόνα κρεμασμενη πίσω από το παράθυρο...."
*Ετσι ξεκινάει η αφήγηση του συγγραφέα, ενας μονόλογος που γίνεται διάλογος με το ίδιο το σώμα του κειμένου, την σωματικότητα των λέξεων, την σωματοποίηση των εννοιών, την άμεση απτικότητα των αισθημάτων, την πράξη της γραφής, την θερμοκρασία του κειμένου, το χώμα των αισθήσεων, την αυτο-αναφορικότητα....
Chaque jour, j'essaie de visiter le texte... fréquenter ce texte qui change chaque fois... je me trouve dans un lieu, tandis que le texte que j'écris -OU QUI S 'ECRIT PAR MOI- se trouve dans un autre lieu qu'il a choisi lui-même... je n'étais pas "écrivan" mais un TEMOIN d'un texte qui se construsait lui-même....
Κάθε μέρα, προσπαθώ να επισκέπτομαι το κείμενο...να συναναστρέφομαι αυτό το κείμενο που αλλάζει κάθε φορά...βρίσκομαι σ'ένα μέρος, ενώ το κείμενο το οποίο γράφω -ή που γράφεται από εμένα- βρίσκεται σε άλλο μέρος το οποίο διάλεξε μόνο του...δεν ήμουν συγγραφέας αλλά απλά ο μάρτυρας ενός κειμένου που χτιζόταν μόνο του...
No comments:
Post a Comment