Tuesday, August 25, 2009

Φεύγοντας επιστρέφεις, το άλγος του νόστου, ο νόστος της αφής

Δεν ξέρω για πόση ώρα στάθηκα μπροστά σ`αυτόν τον πίνακα του Πικάσσο. Γύριζα και κλωθογύριζα κι αναπαμό δεν είχα, μεσα μου μια θάλασσα από στάχυα με πλημμύριζε γόνιμες εικόνες...


το χέρι αυτό αυτόνομο, παρηγορητικά ακέραιο,
χαιδεύει, συντροφεύει, προστατεύει, διαχωρίζει, ευλογεί, στηρίζει
το χέρι αυτό σπέρνει και θερίζει, ισορροπεί, ορίζει....
ορίζει την στιγμή μου, το τώρα σαν πλατανόφυλλο να σιγοτρέμει
σκιάζει τα μετέπειτα...
πως από μια ξένη χώρα που μοιάζει με πατρίδα σου
πορεύεσαι και πας
σε μιαν άλλη που είναι η πατρίδα σου και μοιάζει τόσο ξένη

αλλάζοντας τοπία, οι χώροι της ζωής σου....
πας προς το μέλλον και γυρίζεις στην πηγή
και τούτη η εξορία –πια- μοιάζει με ψυχικό νησί που θα σε συντροφεύει, σιωπηρά
στην θάλασσα των λογισμών σου

φεύγεις γυρίζοντας...
επιστρέφεις φεύγοντας...

Νοστος ευσπλαχνίας, για ό,τι πριν, για ό,τι θα.

Η Διαδρομή του γυρισμού, διάνυσμα, διάστημα που πρέπει να καλύψεις, και δεν είναι τα χιλιόμετρα και η γεωγραφία
Είναι ο χρόνος και η μνήμη που βαραίνουν μέσα σου, σύνορα σήματα.
Όπως αυτό το χέρι
Περίεργα μαγενθυμένο...
Αυλα υλισμένο....

Ωρες μπροστά σ`αυτόν τον πίνακα, να προσπαθώ να καταλάβω...
Και να θυμάμαι κάποια άλλα χέρια, μιαν άλλη φορά, μιαν άλλη ζωή που ήταν μέρος της ζωής μου, θυμάμαι που έγραφα με συγκίνηση και με υπερβολή του συναισθήματος ως συνήθως

"Παρατηρώ τις φλέβες των χεριών σου... διασχίζουν το δέρμα σου κεντώντας τις γαλάζιες ίνες τους. Εκεί προς τον αντίχειρα είναι δυό φλέβες δίδυμες που ακολουθούν η μία δίπλα στην άλλη κοινή πορεία , η μία πλάι στην άλλη , η μία σκιά της άλλης ισοδύναμη. Μια τέτοια «υπογραφή» τραβά το βλέμμα σαν μαγνήτης . Ο μαύρος μαγνήτης της ψυχής σου τραβά τα ελκόμενα στο εραλδικό του χάος όπου η λεπτότατη μουσική των εσωτερικών οργάνων σου διαπερνά τις ζώσες μεμβράνες σαν βροχή , οι λεπτότατες βελόνες της ευωδιάς σου εκχέουν το οξύ του μύρου τους βα θιά βα θιά στη πολύσπορη κοιλιά του ροδιού.... τα απογευματινά σου χρώματα διαβρώνουν τον βράχο που δέχεται την σκιά σου πάνω στο ροζιασμένο δέρμα των αιώνων που κυκλοφώσκουν αναπνοϊκά α....α....α.....
Παρατηρώ τις παλάμες σου να σηκώνονται με αέρινες κινήσεις σκεπάζοντας μέρη του προσώπου σου, αγγίζοντας άυλα επίπεδα γύρω σου αυρικά , οργανώνοντας κυκλικά αυλάκια ανεπαίσθητων εγγραφών βοηθητικών της φωνής σου και του κρυστάλλινου γέλιου σου. Παρατηρώ την εμμονή σου να φωλιάζεις την μία παλάμη μές στην άλλη, να νανουρίζεις γλυκά κάτι κρυφό..."

Δεν ξέρω πως, μα ένας πίνακας, μια εικόνα, μια χειρονομία, μπορεί να γίνουν "πόρτα" για να περάσεις κάπου αλλού, όπου ο χρόνος αιωρείται χωρίς βιάση, κι εσύ αισθάνεσαι "εσύ" αγγιγμένος από το χέρι μιας βαθύτερης κατανόησης....

(Η φωτογραφία εικονίζει έναν πίνακα του Πικάσσο που βρίσκεται στο Musée Picasso στο Παρίσι. Το μουσείο έκλεισε τις πόρτες για 24 μήνες λόγω ανακαίνισης. Μια τελευταία ματιά, πάντα με έκπληξη μπροστά στον θαυμαστό κόσμο ενός μεγάλου ζωφράφου)
*
(Μετά από 8 χρόνια παραμονής μου στη Γαλλία επιστρέφω στην Ελλάδα)

5 comments:

  1. Είχα επισκεφτεί το μουσείο Πικάσο στη Βαρκελώνη. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο διαφορετικά ζωγράφιζε από εποχή σε εποχή. Κάθε χρόνος που περνούσε ήταν σαν να τον άλλαζε τρομακτικά, να τον έκανε άλλον άνθρωπο. Αλλά δεν ήταν άλλος, απλά από την κάθε γραμμή που τραβούσε μάθαινε κάτι καινούριο, γινόταν συνεχώς καλύτερος.
    Κάθε χρόνος που περνούσε και ο ένας πίνακας καλύτερος από τον άλλον.

    ReplyDelete
  2. Κάποτε ταξίδεψα κι εγώ και νόμιζα σαν διαβατάρικο
    πουλί πως πήγαινα σε πιο θερμά φιλόξενα ελεύθερα λιμάνια. Και πήγαινα και πήγαινα και πήγαινα. Ξεμάκρυνα τόσο πολύ που δεν ήταν τα κλίματα καλύτερα μα σε Χειμώνα έπεσα πάλι. Χειμώνας μόνιμος που 'πρεπε να υποστώ και η ψυχή σ' αυτόν να διαχειμάσει. Μια μέρα ήρθε Άνοιξη και τούτο ήταν απίστευτο. Φώτισε όλη γης. Και τότε είδα. Ήμουν πάντα εκεί. Στο όμορφο νησί μου. Τόσο πολλά ταξίδια δεν σβήνουν απ' το σώμα μας τις ρίζες μας στο χώμα που μας γέννησε. Όσο και να ταξίδεψα ποτέ δεν έχασα την πόλη μου.Σαν να μην έφυγα ούτε μέρα. Την κουβαλούσα μέσα μου σαν νόστου αλεπού που σκίζει σωθικά.
    Σας χαρίζω μία αλήθεια μου και σας ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο σας και εύχομαι καλό επαναπατρισμό. Αν και πιστεύω πως κανείς ποτέ δεν φεύγει απ' το τόπο που 'χει αφήσει την καρδιά του.

    ReplyDelete
  3. Πάντα μία λεπτομέρεια είναι αυτή που θα τραβήξει την προσοχή του γυμνασμένου ματιού, της διψασμένης ψυχής. Η ζωγραφική του Πικάσσο είναι από μόνη της μία "λεπτομέρεια" τέτοιας έκτασης και διαφορετικότητας που εκπλήσει κάθε φορά που την βλέπει κανείς σαν να είναι η πρώτη.

    Ελπίζω με την επάνοδο στην εδώ πατρίδα να συνεχίσεις να γράφεις με αυτήν την ευαισθησία που το κάνεις κι εκεί. (Μου αρέσει πραγματικά πολύ και το έτερο μπλογκ - το TeaTao).

    Καλώς να ορίσεις!

    ReplyDelete
  4. librarian, έτσι ακριβώς είναι,είχε την τόλμη και την ελευθερία να περνά απο το ένα είδος στο άλλο, από τον κυβισμό και τα αφηρημένα γεωμετρικά σχήματα στο παραστατικό και περιγραφικό, από το νέο και πρωτοποριακό, στην προσωπική ανάγνωση του κλασσικού και του παλιού. Πραγματικά ιδιοφυία με αστείρευτη δημιουργικότητα και διάθεση για αλλαγή και εξερεύνηση μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.

    φώτης θαλασσινός, σας ευχαριστώ για την ποιητικότητα και την ομορφιά του λόγου σας, για την αλήθεια που μου προσφέρετε και το καλωσόρισμά σας."ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι, με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς όταν μένει..." και οι έννοιες του ταξιδιού, της πατρίδας και του νόστου(με την ευρύτερη έννοια) απασχολούν πάντα το μυαλό μου.

    Sue, σ`ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και το καλωσόρισμα. Ναι, είναι εκπληκτικό πως τα έργα του έχουν ακόμη τόση φρεσκάδα και δύναμη, πως ενεργοποιούν το μάτι του θεατή, κάθε φορά μ`έναν καινούργιο τρόπο.

    ReplyDelete
  5. επιτέλους ποίηση, επιτέλους συναισθήματα

    ReplyDelete